Bağımsızlığımı İlan Ediyorum | Ilgaz

Evde bağımsızlığımı ilan ederken. Oylarınızı bekliyorum.

Efendim, trans deneyimle ilgili fikirlerimi, yaşadıklarımı paylaşayım diye bu yazı dizisine başladım. Araya darbe girince, düşüncelerim biraz dağıldı tabii. Ortalık biraz sakinleştiğine göre devam edebilirim. İlk yazımda belirttiğim gibi tüm translar adına yazabileceğimi zannetmiyorum, benim deneyimim birçok farklı translık deneyimden sadece bir tanesi.

Kimlik sabit kalan bir olgu değil gibi geliyor bana. İnsanın içinde bulunduğu konuma, görüşlerine bağlı sürekli bir evrim içerisinde. Trans insanlar cinsiyet normlarına uymadıkları için, küçük yaştan başlayarak sürekli ben neyim, kendimi nasıl görüyorum diye kendilerine sormayı alışkanlık haline getirebiliyorlar. Ve bu sorgulama hali anlatacağım sebepten ötürü oldukça yararlı bir şey gibi.

Ben kendimi nasıl görüyorum? Translığı benimsemiş bir durumum var. Şu aralar favori özelliklerimden diyebilirim, çünkü başka ilginç özelliğim yokmuş gibi duruyor. Ama son bir yıldır kendimi trans erkek olarak tanımlarken, kendi dediğime çok inanmıyorum. Kendimi sırf trans olarak nitelendirmeyi yeğliyorken, hadi biraz açıklayıcı olayım deyip "trans maskülen" olduğumu söyleyebilirim. Ama maskülenlik de son zamanlarda pek bir şey ifade etmemeye başladı. Anlayacağınız, ikili cinsiyet sistemiyle bağlarımı koparıp, özerkliğimi ilan etiğim bir dönemdeyim.

Peki, 16 yaşıma kadar kız çocuğu olarak büyütülüp, o zamandan 22 yaşıma kadar erkek olarak sosyalleştikten sonra, nasıl cinsiyete tövbe ettim? Geçen yıl fark ettim ki, trans bir insan olarak bana kadınlığın dayatılmasından sonra erkek konumuna geçiş yapmak çok da özgürleştirici bir şey değilmiş. Bir kalıplaşmış davranış sisteminden ötekisine geçiş yapmış oluyorsunuz aslında. Ve ben ne kendimi ne de diğer insanları, cinsiyetle bağdaştığına inandığımız, ama özünde sadece ön yargı olan değerlere göre algılamak istemiyorum. İnsan gereksiz yere geriliyor vallahi. Kendini sınırlıyor, diğer insanları "karşı cinsten" diyerek farklı varlıklarmış gibi görüyorsun. Ama değil ayol, ben aynı insanları hemcinsim olarak gördüğüm zamanları da hatırlıyorum, niye şimdi "karşı cins" olsunlar?

Sonuç olarak şu an için testosteron etkisi altındaki vücudunda rahat, kendini her hangi bir cinsiyet kimliğine ait hissetmeyen bir insanım. Kafam da çok rahat vallahi. Şu an bunu ifade edebilecek lükse sahibim, ama merak ediyorum, acaba 16 yaşımda açıldığımda ve  üniversite hastanesine testosteron kullanmak için başvurduğumda da kendimi bu şekilde ifade ediyor olsaydım, tıbbi ihtiyaçlarımın karşılanması sekteye uğrar mıydım diye. Çoğu zaman trans insanlar ihtiyaçlarının tanınabilmesi için cinsiyet stereotiplerini sergilemek zorunda bırakılıyorlar. İşin içinde bir ehlileştirme çabası da var tabi. Bir cinsiyete uymuyorsan, diğerine uy bari de, çok problem çıkartma diye.

İşte sevgili okur, benimki de bu çeşit translık. Buradan eşe, dosta sesleniyorum, benden öyle saçma sapan erkeklik gösterileri beklemeyin, hiç işim olmaz. Ama gıybete her zaman varım, son yıllarda da jinekolojik dertlerin anlatıldığı muhabbetlere ayrı bir ilgi geliştirdim, ona da her türlü dahilim. Hadi sağlıcakla!
                                                                                                                                      Ilgaz